Mijn Stad, Mijn Marathon

Mijn vijfde 'Tweede zondag van oktober'. Het weer is ruk. Doe je niks aan. Goeie Groep. Vijf Nederlanders en vier Belgen plus een Belgische haas. Het draait goed. Ik positioneer me direct achter de haas; Voorop lopen maakt me mentaal sterk. Sow, wat voelt het goed vandaag. Het gaat heel gemakkelijk. Wel koud. Vooral mijn armen voelen superkoud aan. Drijfnat ben ik. Concentratie. De eerste 10 kilometer draaien gewoon heel goed. Er valt hier wat te halen vandaag.

Iets meer dan 13 kilometer. We draaien linksaf, hoe toepasselijk, 'De Marathonloop' op en het tempo gaat een tikkeltje omhoog. De hamstrings voelen ineens heel koud aan. Een lichte afdaling om onder het spoor door te gaan. Alsof er messen in mijn hamstrings worden gestoken. Ineens bungel ik achteraan. Ik deel mijn reisgezelschap mede dat ik tegen de kramp aan zit. "We moeten samen verder, het is nog ver en dadelijk staat de wind tegen," zegt een Vlaamse metgezel. De groep moedigt me aan en trekt me mee. Hulde voor de krijgers. De aanstaande kramp trekt gelukkig weg. Gestaag schuif ik op naar mijn oorspronkelijke plek vooraan in de groep.

De eerste verkrampingen

We zijn halverwege. De pijnscheuten komen terug. De spieren staan het niet toe dat de pas wordt afgemaakt. De geest is sterk en gedoogt gedurende een paar kilometer de messteken. Juist wanneer de plannen in de groep gesmeed worden hoe verder te gaan wanneer de tempomaker zal uitstappen is het gedaan. Dat brein kan nog zoveel willen, maar daar doen die benen dus niet meer aan mee. Dus dit is kramp. De vaseline van vanochtend mocht blijkbaar niet baten. Ik moet lossen en verlies direct minimaal 10 seconden per kilometer. De sympathieke haas probeert me nog eenmaal tevergeefs aan te sporen. Weg mooie tijd, weg medaillekansen, weg Top-5 doelstelling.

Een Keniaan staat te schuilen in een bushokje. Dus nu zou ik moeten uitstappen? Dacht het niet. Dit is mijn Marathon. Ik moet door. Dit is mijn Eindhoven. Opgeven is geen optie. Karakter tonen. De knop om en genieten. High Fives met mijn vrienden. Wat zien ze eruit in die regenpakken. Vette plaat draait die DJ, ik voel de beat: Bam! Een Like.  De verkleumde Eindhovense vrijwilligers krijgen ook een duim. Ik bazel iets over zonneschijn. Iedereen die me aanmoedigt krijgt vanaf nu een duim en een lach.  Het doet pijn maar ik moet en zal finishen.

De laatste verkramping bij de finish

Daar is hij dan, de finish. Deze omstandigheden heb ik nu ook een keer meegemaakt. En voor het eerst kramp. Dubbel Check. Ik kan er wel om lachen. Het afremmen na de finishlijn versterkt de verkramping nog éénmaal pijnlijk. Stiekem onderweg net al een traantje weggepinkt. Het had meer verdiend: 14 weken lang gemiddeld 10 trainingen per week; Naast ASML, mind you. Eigenlijk vooral berusting nu. De Atleet kwam van ver dit kalenderjaar. Dat ik heb überhaupt weer een echte wedstijdmarathon heb kunnen lopen. Een scherpe tijd komt nog wel. Voor nu is het goed zo.