Startschot. Wat gaan ze als gekken weg, die deelnemers aan het WK Marathon voor militairen. Het postuur van een aantal doet vermoeden dat ze heel goed zijn in de stormbaan, maar dat deze discipline meer mijn ding zal zijn. De loper naast me pakt de eerste meters zijn shirt en gaat trots het logo van zijn land kussen. Zelf hoef ik voor nu nog niemand te bedanken, hooguit mezelf; misschien over 42 wel mijn stad. Op de Montgomerylaan een kort gesprekje met twee militaristische Zuiderburen; aansluiten bij hun ambities zou me omvormen tot zelfmoordcommando. Ik laat ze gaan en hoor dat iemand in mijn pas loopt. Het is de de sympathieke Groninger wiens ambities ook verder reiken dan mijn realisme. Toch is meegaan me het gokje wel waard in Mijn Eindhoven.
Rocken, Genieten en Sterven was het plan. We koersen op het strakke asfalt harder dan verstandig zou zijn, dus dat Rocken gaat me goed af. Genieten ook. DJ's knallen de nieuwste Afrojack, het publiek klapt aflatend en de verzorgingsposten zijn super. Bekenden roepen mijn voornaam; Sportvolgers achternaam, en honderden onbekenden verpakken herkenning en aanmoediging in één: "Heuuu, Komop 040 Eindhoven!"
Ook rollators staan steevast voor het bejaardentehuis opgelijnd; de bezitters gewapend met de papieren startlijst om de namen van de lopers te kunnen opzoeken. Ieder jaar valt het kwartje van mijn herkenbare nummer net nádat ik ze gepasseerd ben; Kan er wel om lachen.
Bijna een uur onderweg. Ik val uit mijn rol: Mijn stad, Mijn Marathon, en dus ook Mijn Oirschotsedijk. In een enthousiaste drang naar kennisdeling deel ik de camera op de motor naast me mijn liefde voor deze supersnelle strook asfalt. Op Strijp-S is het goed druk. Out of the blue staan daar ineens mijn vrienden Sven en Thomas: afwijken van de ideale lijn en High Fives. Whoehoe! Ik Rock èn Geniet.
De Tweede ronde. De benen gaan pijn doen nu en de bekende schizofrenie ontluikt. "Doorgaan laffe hond!" versus "Iets langzamer is ook al goed". Sterven zit er niet in vandaag, dus het aftellen neemt de overhand. Een blik op de horloge doet de masochist weer ontwaken: een ondefinieerbare oerkreet en de duimschroeven worden toch weer aangedraaid: "Gas erop Sengers!" Het publiek sleept me voort. Nog vier lousy kilometertjes. Het gaat dus lukken; dit achterlijke plan gaat lukken. De Atleet roept naar een bekende: "Ik ben best trots op mezelf". Iedereen mag het weten: Mijn Stad, Mijn Marathon, Met deze Organisatie, Met dit Publiek, èn ik loop best hard.
De gebalde vuist als symbool van tevredenheid. Dit is Eindhoven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten