Verklaringen Zoeken

Humn, dat rechter scheenbeen trekt een beetje. Ach ja, waren ook wel 30 stevige kilometers vanmorgen straight out of bed. Beetje compensatiedrang van het skippen van de training van gisteravond. Die verdomde ribben doen ook nog te veel pijn van die val 2,5 week geleden. Trailwedstrijden in België; supercool maar nooit meer in een Marathonvoorbereiding. Door schade en schande zeg maar. Anyway, die 30 van vanochtend zitten er in ieder geval weer in. Waar the Hell komt die pijn in dat scheenbeen eigenlijk vandaan? Zo maar ff de fysio bellen voor een double checkje. Kijken of hij het kan verklaren.

"De ontsteking aan dat scheenbeen is het snelst verholpen met ontstekingsremmers en rusten" predikte de fysio. De sportarts bevestigde de ontsteking en in overleg werd het rusten vervangen door Tacx Trainingen waarbij 'trekken aan de pedalen' verboden was. 

Stoempen dus, heel veel stoempen. In de woonkamer voor de tv. Vrij geestdodend ook. Iedere paar seconden een blik op het tot fietscomputer omgeturnde hardloophorloge. Weer een minuut, weer een kilometer, weer een calorie, weer een zweetdruppel. Waar ben ik mee bezig? 'De Tweede zondag van oktober' annex 'De Hoogmis van het Eindhovense hardlopen'. Die startstreep ga ik halen. Hopatee, weer een verschrikkelijke Tacx-traning afgewerkt. Als ik nou ook nog gewoon zou kunnen lopen zou het nog wat kunnen worden.

Poging vier. De vorige drie strandden na een paar honderd meter: Hardlopen ging nog niet. Nu ben ik al 3km onderweg en begint dat scheenbeen licht te irriteren. Maar even een paar minuutjes stoppen en wat stretchen. De tweede 15 minuten komt de pijn terug. Toch maar stoppen en naar huis te wandelen. Net jarig geweest. Iets met verstand en jaren. Afgelopen dinsdag, een paar dagen later, dan toch al 20km aaneengesloten. Nee, dat kostte eigenlijk te veel moeite om aan de 50 in Winschoten deel te nemen.

"Oké oké, ik ga wel mee zaterdag naar Winschoten. Als het tegenvalt stap ik na een paar rondjes uit." Zwakke punt: me weer laten omlullen. Standvastigheid komt blijkbaar niet met de jaren. Op donderdagavond nog een 30km. Hoe kan dit, een week geleden was 15 minuten de max en nu 30?. Nou ja, mij hoor je niet klagen. 

En dan toch ineens Winschoten dus. The other end of the world. Gisteravond met ploeggenoot Ton vast afgereisd en vandaag gaan we samen die 50 lopen. Na 20 worden de bovenbenen wat stijf, maar eigenlijk gaat het onbegrijpelijk goed. Ton krijgt het wat moeilijk en maant me de laatste 7 alleen vooruit te lopen. Er zit zowaar een versnelling in. Daar is de finish. Voor het eerst sinds zes weken kan ik weer lachen. Het lijf werkt ineens mee. De verklaring heb ik niet, maar who gives a shit. Nog vier weken tot Eindhoven. Doortrainen en we will see wat voor verklaring er dan gezocht moet worden.